Tag Archief van: vertrouwen

welk toekomst wil jij

Geplande toekomst of tsunami, weerbaarheid is sowieso goed

/in , /door

Tsunami of gepland?

Roerige tijden. Een keur aan maatschappelijke issues vraagt nadrukkelijk om aandacht. Heersende routines bieden geen passend antwoord. De onrust in de samenleving groeit. Social media versterken de stem van het individu dat meent in de knel te komen en een ethische rem ontbreekt nogal eens daarbij.

Wat doe je dan? De samenleving begint te beseffen dat niemand het antwoord heeft. Vele handelingsopties worden ingezet: actiegericht handelen, stevig uithalen, in dialoog gaan, de rechter inschakelen, veroordelen, bedreigen, opereren op de achtergrond, de media zoeken, online, de basis hervinden in groepen en van mens tot mens.

Wat is nu wijsheid? In die vraag zit nu juist de crux. We weten het niet. Interventies en communicatievormen zijn middelen om de status quo te wijzigen of juist vast te houden, om als persoon houvast te krijgen, om beweging te creëren of juist te verhinderen.

Ieder van ons wordt uitgedaagd om na te denken over wat hij/zij in deze tijd DOET. De geplande toekomst werkt niet meer. Je stelt je dus langzaam in op een andere die onvermijdelijk op je afkomt. Het vraagt om een grotere lenigheid in denken en handelen dan in de decennia achter ons.
Ieder wordt uitgedaagd om in gesprek te gaan, te leren luisteren naar elkaar en de zo opgedane wijsheid toe te voegen aan een oplossing die hij misschien al in gedachten had.

Waar kies jíj voor?
Kies je voor het bouwen van muren als bescherming tegen deze tsunami van onzekerheid?
Of durf je van tevoren al contact te maken met de ontluikende toekomst en haar te verwelkomen?

Weerbare mensen buigen mee, passen zich aan. Onze assessments, masterclass en webinars helpen om jouw weerbaarheid te versterken, wat er ook gebeurt. Binnenkort hebben we ook online modules van onze Masterclass Transitie & Jouw Positie beschikbaar.

Doe je mee? Bel, mail of app.

Noud Janssen Agrivaknet erfbetreders seminar

“We hebben u gemist”

/in , /door
TF online in actie

Harry start zijn keynote, foto’s Monique van Loon

“We hebben u gemist..” Zo startten mijn slides en keynote voor 130 erfbetreders, een week terug in de Statenzaal van de Provincie N-Brabant. Een brede verzameling bankiers, dierenartsen, sectorvertegenwoordigers, voerleveranciers, juristen, mestadviseurs en bedrijfscoaches nam online deel aan het middagseminar dat AgriVaknet en Rabo hadden opgezet. Inzet: een brug slaan tussen partijen die tot nu toe weinig met elkaar aan tafel zitten en met verschillende brillen naar de toekomst van het buitengebied kijken. In mijn briefing werd vooraf twee keer herhaald: “het mag níet politiek worden” – voor een ingenieur geen eenvoudige opgave. Ik haalde mijn inspiratie uit de ervaring van Esther en mij in Brabant en uit mijn kennis van parallelle transities. De analogieën werden begrepen én ze hielden de angel uit het debat dat momenteel zo fel gevoerd wordt. Seminarpresentator Simone van Trier postte dezelfde dag op linkedIn: HET IS GELUKT, DE ONTMOETING WERD NIET POLITIEK EN OOK NIET TECHNISCH! Ik sluit me daar bij aan. Dank allemaal: de provincie, Rabo, Agrivaknet, de technici die het mogelijk maakten, Simone van Trier en natuurlijk de enthousiast en opbouwend reagerende deelnemers. Het was misschien achterstallig onderhoud, maar laten we dáar niet over kissebissen. De toekomst lonkt – er is heel veel te doen en juist erfbetreders bulken van de praktijkkennis. Volgens mij nemen ze de handschoen op.

Harry

Lokale transitie levert resultaat op!

Loyaal aan een transitie – start bij jezelf

/in /door

Irritatie en frustratie klinkt door in zijn woorden en vragen. Duidelijk dat de spreker diep geraakt is door het spel van de andere partijen afgelopen weken. Als de ambtenaar de vragen beantwoordt, dempt dat de boosheid maar ten dele. Ook híj is loyaal aan de ruimte en richting die het provinciebestuur hem geeft.

Ik overzie de groep mensen aan tafel. Ieder worstelt met de combinatie van eigen geweten, eigen droom en visie en de droom, visie en handelen van zijn organisatie. Deels is dat gesneden koek: de meesten opereren al jaren in een politieke omgeving op een gevoelig dossier. Maar ondanks dat deze mensen elkaar persoonlijk zijn gaan waarderen afgelopen jaar, zie ik dat het in het heetst van de strijd niet makkelijk is om in gesprek te blijven, om open te luisteren en elkaar te blijven ontmoeten. De wil is er wel. De tegenkrachten zijn echter groot.

De Beweging, Reusel – De Mierden, 2017

Is het de druk vanuit de instituties? Is de persoonlijke band (nog) niet sterk genoeg om politieke polarisatie te counteren? Of zijn de belangen nu te zeer verschillend om tot gedeelde toekomstbeelden te komen? Want de ‘reis naar het zuiden’ gaat meer samen dan men dacht, het samen opwandelen ondanks alles vanzelfsprekend.

Intussen bewonder ik de moed en veerkracht die elk laat zien aan tafel om steeds weer over schaduwen en blokkades heen te stappen. Om het lange-termijn-toekomstbeeld dat hen kan binden in deze transitie te blijven omarmen, al is de dagelijkse werkelijkheid nog zo hardnekkig, stom en zijn er vele communicatieve uitglijers.

In een ander gesprek die week zei iemand “ik ben gestopt het persoonlijk te nemen en begonnen het persoonlijk te maken”. Voor mij gaat het uiteindelijk daarom. Daarom wil ik groepen maken waarin mensen met elkaar tot grootse transities komen. Ik blijf steeds weer meedoen.

En dat geldt ook voor Harry.
Esther

Confrontatie? Bouw eerst aan de relatie

Confrontatie? Bouw eerst aan de relatie.

/in /door

kwaliteit van de relatie bepaalt de veerkracht bij een confrontatie (foto Bjørn Brands)

Twee situaties zetten me aan het denken. Een persoonlijk vraagstuk van een coachee van mij en een felle tegenstelling over veehouderij in Brabant rond de kerst.

Mijn coachee zei ‘ik durf hem niet aan te spreken, maar hij gaat over mijn grens.’ Een éen op éen issue dus. Daarnaast véel Brabantse boeren die als door een adder gebeten reageerden toen een politicus – in hun ogen topdown en zonder overleg – een interventie afkondigde.
Het jaar 2016 had ik met een team het vuur uit de sloffen gelopen om de verhoudingen in Brabant rond de toekomst van de veehouderij naar zo’n niveau te krijgen dat alle betrokkenen mét elkaar in plaats van tégen elkaar de toekomst in wilden. Rond Sinterklaas zeiden velen dat dat gelukt was. Rond kerst al was de politieke crash echter zo hevig dat ik vreesde dat we weer terug bij af waren.

De vraag van mijn coachee leidde tot de vraag wanneer relaties confrontatie overleven:

  • Wanneer durf jij een confrontatie aan te gaan?
  • Wanneer doe je jezelf tekort uit angst voor de reactie van de ander?
  • Hoe leer je een confrontatie aan te horen, zonder de brenger van het ‘slechte’ nieuws als in een reflex terug te slaan?

Ik denk dat je confrontaties beter – eleganter, respectvoller, humaner – te boven komt als je daarvóor energie stak in de band met die ander. De kwaliteit van de relatie bepaalt de veerkracht tijdens een confrontatie.

En zou het zo zijn dat er een overeenkomst is tussen relaties op het niveau van twee mensen en de spanningen bij maatschappelijke vraagstukken met duizenden betrokkenen in een web van relaties?
Ik denk het wel.

Eind januari, na de crash, reisden Harry en ik boeren, burgers, milieuactivisten, ambtenaren en bestuurders af over de vraag hoe de transitie veehouderij in Brabant nu verder moest. Inhoudelijk waren er kleurverschillen. Maar als de ronde één inzicht opleverde was het dat de inspanning helemaal niet voor niets geweest was. Toen de bom barstte spuwden sommigen hun gal in de pers, maar waren anderen elkaar op persoonlijk niveau direct weer gaan opzoeken. De basis, de relatie die met zoveel inspanning was opgebouwd, hield stand. Ze lijkt de confrontatie aan te kunnen. De dialoog blijft doorgaan.

Daar is wel wat voor nodig. Iets wat in politieke situaties niet gemeengoed is. Naast de vertrouwensrelatie is het belangrijk dat sleutelpersonen hun verantwoordelijkheid begrijpen en nemen. Dat gebeurde in Brabant. Of zoals tijdens onze ronde één man zei “dat hebben we niet handig gedaan”.

Wat betekent dit alles voor jou, politicus of bestuurder?

Als je het belangrijk vindt dat veranderingen zich met zo weinig mogelijk schade voltrekken, dan adviseer ik je jouw boodschap persoonlijk te maken, verantwoordelijkheid te nemen voor de consequenties, open te luisteren, te proberen uit je standaard groef te blijven, rechtstreeks aan mensen van vlees en bloed terug te koppelen, niet eerst de pers op te zoeken, en emoties bij alle partijen te leren herkennen en te erkennen.

Dat vraagt lef en oefenen. Ik kwam die lef in de Brabantse dialoog tegen op alle niveaus. Het kan dus prima, ook in een zwaar-politieke omgeving. Ook bij een maatschappelijk schijnbaar onontwarbare kluwen.

Wil je hierover sparren?

‘Bedrijven hebben verhalenvertellers nodig’

/in /door

verhalenverteller aan het werk

Uitspraak van Cor Hospes in MT-online over content marketing: ‘Waar bedrijven mee moeten beginnen? Bij het begin, namelijk met de vraag wie je bent. Wat is je verhaal? Veel bedrijven weten niet wie ze zijn of waar ze voor staan’. Cor, helemaal met je eens, maar dat is niet alleen nodig voor content marketing. Ook bij ingrijpende veranderingen, transities, zijn verhalen belangrijk. Ze geven het kader. Ze schetsen een visie op de historie van het bedrijf of op de branche en de rol in de samenleving. Daarmee snappen mensen beter dat er gebeurt wat er nu gebeurt.

Verhalen brengen overzicht, geven ruimte voor emotie, verminderen weerstand, leggen (grotere) verbanden en bovenal: brengen hoop.
Wanneer wij met organisaties en bedrijven aan transities werken, dan maken verhalen daar altijd onderdeel van uit. Waar komt deze organisatie vandaan? Wat waren bepalende gebeurtenissen in de historie met grote invloed op de mensen, de cultuur of de dienstverlening? Wat verloren we uit het oog of waar moesten we afscheid van nemen? En kwam er (nieuw) bij? Wat zijn de waarden en de doelen waarmee we startten destijds zijn en hoe is de aansluiting op de behoeftes van nu in de samenleving?

Of je nu iemand het verhaal laat vertellen, zelf als leidinggevende de bühne op gaat of in werkgroepen het verhaal laat ontstaan en opschrijven: elke werkvorm die hier aandacht aan schenkt, geeft mensen steun in die verwarrende overgang van oude naar nieuwe situatie. Daarnaast laten we persoonlijke verhalen ontstaan waarin duidelijk wordt waarom iemand doet wat hij doet, waar zijn (haar) persoonlijke drijfveren liggen en wie hij nodig heeft om de klus te klaren. De verhalen werken aanstekelijk, nodigen uit en geven vertrouwen.

Een van onze opdrachtgevers, haar organisatie zit in het epicentrum van een transitie, zette op intranet haar persoonlijk verhaal van de held die op reis gaat. Mede door dit verhaal melden mensen zich aan om mee te werken aan de transitie die zich voltrekt. Een prachtig voorbeeld.

Wij helpen je graag bij het maken en vertellen van die verhalen in jullie organisatie. Als je met ons wilt oefenen komen wij bijvoorbeeld met een kader. Hoef je niet alles zelf te doen.

Esther van der Valk

transitie opstelling; inzicht context

Emoties? Begin bij het einde!

/0 Reacties/in /door

Organisatieverandering en transities – woorden die inmiddels omgeven zijn door emoties.  ‘Omgeven door weerstand zul  je bedoelen’, menen veel managers. Is dat zo?

Is weerstand niet gewoon ’trouw zijn aan afspraken, doelen en waarden uit het verleden’?
Is weerstand misschien ook ‘het niet in eigen woorden kunnen uitleggen waarom deze verandering nu plaatsvindt’?
Is weerstand niet ‘het niet weten wat er voor in de plaats komt’? Of het gevoel hebben niet mee te mogen/kunnen doen aan al die verandering?

Het helpt met elkaar bij veranderingsprocessen expliciet uit te spreken wat er verloren gaat en waar we trouw aan willen blijven. Carl E. Schorske schreef in “Thinking with history’ dat ‘geschiedenis’ geen antwoorden had op de vragen van het modernisme (1945-2000). Maar dat verandert momenteel. We kijken nu juist vaak terug naar de oorsprong van systemen, de onderliggende  waarden. Wat was oorspronkelijk de bedoeling en wat past daarvan nog in de huidige samenleving? Door daarbij stil te staan erken je de waarde van die oorsprong en krijg je samen scherp waar je nu staat.

Dus zeker doen, dat af en toe eventjes stilstaan, als je met jouw organisatie in een transitie zit.
Maar nog belangrijker is het om de droom scherp te krijgen. Waar willen we naar toe gezien de wereld van vandaag?

Hoe was het ook weer? “Wanneer je met mensen een schip wilt bouwen, leer ze dan eerst verlangen naar de eindeloze zee” (vrij naar Antoine de Saint Exupéry)

Begin dus bij het einde en let op losse eindjes en rafelrandjes met het verleden. Zo wordt het uitzicht aanlokkelijker en wordt het kind niet met het badwater weggegooid.

Zie je binnenkort? Mail of bel ons gerust.

Esther van der Valk